ตั้งแต่เริ่มทำงานฝีมือมาเข้าเดือนที่สอง...ความรู้สึกที่มีกับมือใหญ่คู่นี้ของตัวเอ็มโม่เองเริ่มเปลี่ยนไปค่ะ
สมัยเด็กๆ เอ็มจะไม่ชอบมือของตัวเองเลยเพราะมันทั้งใหญ่ หนา นิ้วก็ทู่ๆู ดูแล้วเหมือนมือผู้ชาย ยิ่งอ่านตำราอ่านลายมือยิ่งไม่ชอบมือตัวเองเข้าไปอีกเพราะหนังสือบอกว่าคนที่มีดวงชะตาโตไปทำงานศิลปะจะมีมือที่เรียวยาว เราก็ชอบวาดรูปเล่น ไม่เห็นมือมันจะเรียวเล๊ยยย ไหงดูเป็นมือพี่กรรมกรอย่างนี้นะ >_<')
ช่วงที่เริ่มชอบมือตัวเองก็คงเป็นช่วงอายุยี่สิบกลางๆ แล้วค่ะ เพราะเพื่อนพูดให้ได้ยินบ่อยๆว่าเรามือนิ่มดี (เนื้อมันเยอะเลยจับแล้วเหมือนจะนิ่ม) แถมเวลาหยิบจับอะไร เราก็มีมือที่แข็งแรงบึกบึนแบบที่ผู้ชายยังขอให้ช่วยเปิดขวดนำ้อัดลมให้ ตั้งแต่นั้น เราก็รู้สึกว่า เออเว๊ย...มือใหญ่แข็งแรงก็ดีนะ รักและขอบคุณมือคู่นี้จังเลย
แต่ก็นั่นล่ะค่ะ รักแต่ก็ไม่ค่อยดูแล -..-'
ครีมทามือยี่ห้อที่โฆษณาตามทีวี เราก็ไม่ค่อยจะชอบกลิ่น แถมทาไปก็รู้สึกว่าครีมมันไม่ค่อยชุ่มชื้นเท่าไหร่ ไอ้ยี่ห้อที่ไปลองแล้วชอบก็หลอดละห้าร้อยบาทขึ้น...รู้สึกว่าแพงจังสำหรับคนทรัพย์ไม่เยอะอย่างเรา
ทางออกเรื่องนี้สำหรับคนไม่ดูแลตัวเองอย่างเราก็คือ "ไม่ทา" มันซะอย่างนั้น
พอนั่งทำงานฝีมือ มันก็เหมือนเราได้นั่งดู นั่งสัมผัสมือตัวเองอยู่ทุกวันไปพร้อมๆสัมผัสผ้าค่ะ ...ทีนี้เลยเกิดอาการสำนึกได้ว่าดูแลมือไม่พอแถมยัง "กลัวมือเหี่ยว" ขึ้นสมองน่ะสิคะ (ที่จริงมันก็เหี่ยวไปบ้างแล้วล่ะค่ะ ปาเข้าไปสามสิบกว่าแล้ว จะมือจึงเปรี๊ยะอยู่ได้อย่างไร หุ หุ)
หลังจากนึกบ่นในใจไปได้สองสามวัน เอ็มโม่ก็ไปเจอของดีที่บ้านแม่
แฮนด์ครีมหลอดนี้มีดีที่กลิ่นค่ะ เค้าโฆษณาว่าเป็นสูตรมะเฟืองและมะยม แหม...ช่างเข้ากับแม่นางกุลสตรีสมัยรัตนโกสินทร์อย่างเรายิ่งนัก หุ หุ
กลิ่นหอมของครีมจะหอมคล้ายๆกลิ่นมะนาวอ่อนๆเคล้าด้วยกลิ่นมะยมมะเฟืองอยู่จางๆค่ะ ไม่ฉุน และผู้ชาย (รุ่นดึกอย่างป๊ะป๊าของเอ็มโม่) ชอบ อิอิ
เนื้อครีมก็เข้มข้นดีแต่ไม่เหนอะเหนียวติดมือ การันตีได้จากการทาครีมแล้วเย็บผ้าต่อ ไม่้มีปัญหาเข็มลื่นทิ่มมือ ;p
ครีมนี้ขายในร้าน Boots นะคะ จำราคาไม่ได้ว่าเท่าไหร่แต่จำแม่นว่าไม่แพง
ของดี ราคาซื้อหาได้ไม่ระคายกระเป๋าแบบนี้ต้องบอกต่อ....เอ็มขอชวนใช้ ชวนใช้นะคะ :>
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น