การทำงานแบบมีเงื่อนไข บางครั้งก็ทำให้เราสนุกมากๆนะคะ
ตอนเอ็มโม่จะทำที่รองข้อมือเวลาใช้คอมพิวเตอร์ให้พี่ที่รู้จักกัน ไอ้เราก็คิดแบบในหัวเป็นรูปสัตว์ที่สาวๆชอบกันอย่าง หมา, แมวและน้องหมีค่ะ ปรากฏว่าพี่เค้าชอบ ม.ม้า ไม่ใช้ ม.แมว ม.หมี ม.หมา ...เอาล่ะ ทีนี้จะทำยังไง
พอได้คิดๆ ลองนึกๆแบบดู สนุกมากเลยค่ะ ...ถึงจะไม่ได้ทำได้สวยมากมายอะไร แต่คนทำสนุก ได้เติมนู่นนี่ลงบนตัวม้า...เป็นช่วงเวลาเย็บที่มีความสุขจัง :)
^___^
23 กุมภาพันธ์ 2555
14 กุมภาพันธ์ 2555
รัก
วันแห่งความรักย้อนมาเยี่ยมอีกปีนึงแล้ว
ในวันที่อายุเข้าสู่ช่วงเลขสามนำหน้านี่มันก็พบเจอความรักมาแล้วหลายแบบ หลากความรู้สึกนะคะ แต่ก็แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกความรักที่จะตรึงใจเราไว้จวบจนปัจจุบัน
ที่จริง ตัวเองไม่ได้ยึดถืออะไรกับวันนี้นัก ไม่ใช่เพราะมีความหลังอะไรแต่แค่คิดว่าของอย่างนี้ แต่ละคนคิดไม่ตรงกัน ยึดถือกับมันมากจะทำร้ายใจเปล่าๆ ในขณะเดียวกัน ฉันเองก็ชอบวันนี้ ชอบโอกาสที่เราสร้างว่ามันพิเศษ…อยากทำอะไรดีๆที่ไม่กล้าทำก็จะได้ฮึดเอาวัน พิเศษนี้ ใครลืมๆไปว่าหมู่นี้ไม่ได้แสดงออกให้คนที่เรารักรู้ว่ารักก็จะได้ฉุกคิดก่อน ที่จะสายไป
วันแห่งความรักก็ดีเน๊อะ ^ ^
เมื่อคืน…ในขณะที่ในโลกออนไลน์มีคนพูดถึง “รัก”กันมากมาย ฉันก็นึกถึงของแทน “รัก” ที่มี ในวันนี้และต่อเนื่องมาหลายวันหลายเดือนและเป็นปีที่ผ่านมา ของชิ้นนี้แทนความรักของเอ็มโม่ค่ะ
กระป๋องแป้งเก่าที่มีแป้งเหลือติดอยู่แค่ก้นกระป๋องเป็นของรักของหวงที่ ฉันใช้เป็นสะพานเชื่อมโยงความคิดถึงและความรักของฉันไปถึงยาย แป้งกระป๋องนี้ตั้งอยู่ที่โต๊ะเล็กๆข้างที่นั่งยายมาหลายปี ใช้เท่าไหร่ก็ไม่หมดด้วยว่าฉันมักเป็นคนเอามาใช้ทาแป้งให้ยายหรือใช้แป้งลูบ ผมเพื่อลดความเหนียวเนอะของผมยายในวันที่อากาศเย็นชื่น
แป้งกระป๋องนี้มีกลิ่นของยาย ถึงจะซื้อยี่ห้อเดียวกันกลิ่นเดียวกันก็ไม่เหมือน
ทุกครั้งที่คิดถึงยายมากๆ ฉันจะหมุนฝากระป๋อง บีบกระป๋องเบาๆให้กลิ่นของแป้งที่เหลือน้อยลอยออกมา ฉันพยายามสัมผัสเข้าถึงกลิ่นนี้ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าความคิดถึงจะส่งไปถึงยายได้ ขณะนั้น กลิ่นของแป้งก็โอบอุ้มใจของฉันให้ระลึกไ้ด้ว่าความรักที่เคยได้รับนั้นยิ่ง ใหญ่แค่ไหน และรักนั้นยังไม่ได้ไปไหน ยังอยู่ในใจนี้เสมอมา
สุขสันต์วันแห่งความรักที่ยังมีอยู่นะคะทุกคน ^ ^
ในวันที่อายุเข้าสู่ช่วงเลขสามนำหน้านี่มันก็พบเจอความรักมาแล้วหลายแบบ หลากความรู้สึกนะคะ แต่ก็แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกความรักที่จะตรึงใจเราไว้จวบจนปัจจุบัน
ที่จริง ตัวเองไม่ได้ยึดถืออะไรกับวันนี้นัก ไม่ใช่เพราะมีความหลังอะไรแต่แค่คิดว่าของอย่างนี้ แต่ละคนคิดไม่ตรงกัน ยึดถือกับมันมากจะทำร้ายใจเปล่าๆ ในขณะเดียวกัน ฉันเองก็ชอบวันนี้ ชอบโอกาสที่เราสร้างว่ามันพิเศษ…อยากทำอะไรดีๆที่ไม่กล้าทำก็จะได้ฮึดเอาวัน พิเศษนี้ ใครลืมๆไปว่าหมู่นี้ไม่ได้แสดงออกให้คนที่เรารักรู้ว่ารักก็จะได้ฉุกคิดก่อน ที่จะสายไป
วันแห่งความรักก็ดีเน๊อะ ^ ^
เมื่อคืน…ในขณะที่ในโลกออนไลน์มีคนพูดถึง “รัก”กันมากมาย ฉันก็นึกถึงของแทน “รัก” ที่มี ในวันนี้และต่อเนื่องมาหลายวันหลายเดือนและเป็นปีที่ผ่านมา ของชิ้นนี้แทนความรักของเอ็มโม่ค่ะ
กระป๋องแป้งเก่าที่มีแป้งเหลือติดอยู่แค่ก้นกระป๋องเป็นของรักของหวงที่ ฉันใช้เป็นสะพานเชื่อมโยงความคิดถึงและความรักของฉันไปถึงยาย แป้งกระป๋องนี้ตั้งอยู่ที่โต๊ะเล็กๆข้างที่นั่งยายมาหลายปี ใช้เท่าไหร่ก็ไม่หมดด้วยว่าฉันมักเป็นคนเอามาใช้ทาแป้งให้ยายหรือใช้แป้งลูบ ผมเพื่อลดความเหนียวเนอะของผมยายในวันที่อากาศเย็นชื่น
แป้งกระป๋องนี้มีกลิ่นของยาย ถึงจะซื้อยี่ห้อเดียวกันกลิ่นเดียวกันก็ไม่เหมือน
ทุกครั้งที่คิดถึงยายมากๆ ฉันจะหมุนฝากระป๋อง บีบกระป๋องเบาๆให้กลิ่นของแป้งที่เหลือน้อยลอยออกมา ฉันพยายามสัมผัสเข้าถึงกลิ่นนี้ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าความคิดถึงจะส่งไปถึงยายได้ ขณะนั้น กลิ่นของแป้งก็โอบอุ้มใจของฉันให้ระลึกไ้ด้ว่าความรักที่เคยได้รับนั้นยิ่ง ใหญ่แค่ไหน และรักนั้นยังไม่ได้ไปไหน ยังอยู่ในใจนี้เสมอมา
สุขสันต์วันแห่งความรักที่ยังมีอยู่นะคะทุกคน ^ ^
7 กุมภาพันธ์ 2555
แม่ค้ามือใหม่ไปออกร้าน
เมื่อวันเสาร์ เอ็มโม่ไปออกร้านมาค่ะ (ก็ของจากเพจ Momo Craft Village ที่ทำไว้ใน facebook นั่นละฮับ)
ร้านเล็กกระจ้อยร่อยของเราประกอบไปด้วยของทำมือจากพี่ๆ เพื่อนๆที่รู้จักและชอบพอกัน (ของที่เอ็มโม่ทำไปมีนิ๊ดเดียวเอง มัวแต่อู้ซะเยอะ เฮ้อออ)
อ่ะ บ่นไปงั้นละคับประสาสาวสูงวัย แต่ก็ภูมิใจ...ขออวดรูปหน่อยๆ อิอิ
*** ของที่โม่ทำมีแค่กระจึ๊งเดียวตรงมุมซ้ายขอบๆ แง่งๆ ***
อาจจะมีคนสงสัยนะคะ เอ...ไอ้โม่ขายดีไหม
พอขายได้ค่ะ ....แถมได้กำลังใจจากเพื่อนๆที่มาโพสในเพจ เพื่อนๆพี่ๆที่แวะมาเยี่ยมอีก (มีพี่ที่ทำงาน PR ใน GTH แวะมาเยี่ยมด้วย เอ็มโม่ยังไปแซวเค้าเลยว่ามาช่วยโปรโมทให้ขายถึงร้อยล้านอย่างหนังบ้างเซร้ ;p )
ขายได้ตังค์มาไม่เท่าไหร่ค่ะ ...แต่ที่ดีมากคือได้ประสบการณ์และความรู้สึกดีๆนี่สิ ของอย่างนี้ มีเงินก็ซื้อไม่ได้จริงไหมฮับ ^ ^
(ดูเหมือนปลอบใจตัวเองไปซะหน่อย แต่ก็รู้สึกอย่างนี้จริงๆนะคะ ฮิฮิฮิ)
ร้านเล็กกระจ้อยร่อยของเราประกอบไปด้วยของทำมือจากพี่ๆ เพื่อนๆที่รู้จักและชอบพอกัน (ของที่เอ็มโม่ทำไปมีนิ๊ดเดียวเอง มัวแต่อู้ซะเยอะ เฮ้อออ)
อ่ะ บ่นไปงั้นละคับประสาสาวสูงวัย แต่ก็ภูมิใจ...ขออวดรูปหน่อยๆ อิอิ
*** ของที่โม่ทำมีแค่กระจึ๊งเดียวตรงมุมซ้ายขอบๆ แง่งๆ ***
อาจจะมีคนสงสัยนะคะ เอ...ไอ้โม่ขายดีไหม
พอขายได้ค่ะ ....แถมได้กำลังใจจากเพื่อนๆที่มาโพสในเพจ เพื่อนๆพี่ๆที่แวะมาเยี่ยมอีก (มีพี่ที่ทำงาน PR ใน GTH แวะมาเยี่ยมด้วย เอ็มโม่ยังไปแซวเค้าเลยว่ามาช่วยโปรโมทให้ขายถึงร้อยล้านอย่างหนังบ้างเซร้ ;p )
ขายได้ตังค์มาไม่เท่าไหร่ค่ะ ...แต่ที่ดีมากคือได้ประสบการณ์และความรู้สึกดีๆนี่สิ ของอย่างนี้ มีเงินก็ซื้อไม่ได้จริงไหมฮับ ^ ^
(ดูเหมือนปลอบใจตัวเองไปซะหน่อย แต่ก็รู้สึกอย่างนี้จริงๆนะคะ ฮิฮิฮิ)
1 กุมภาพันธ์ 2555
"แปะ ปะ" แรงบันดาลใจ
เมื่อสี่ปีก่อน เอ็มโม่เริ่ม "แปะ ปะ" แรงบันดาลใจค่ะ
เริ่มจากเวลาตัวเองอ่านนิตยสารหรือกระทั่งใบปลิวแล้วเห็นอะไรที่ชอบ ถูกใจ เอ็มโม่ก็จะตัดมาเก็บไว้ แล้วทยอยแปะลงบนสมุดค่ะ
หรือบางที เวลาผ่านไปเห็นอะไรสวยๆ..เราจะถ่ายรูป ปรินท์เก็บไว้ปะด้วยก็ได้นะคะ
ใครจะรู้ สมุดที่เราแปะปะนั้นอาจจะกลายเป็นเหมือน Mood Board ของบรรดานักออกแบบ...ช่วยให้เราทำบันดาลใจทำชิ้นงานสวยๆออกมาเป็นของตัวเองบ้างก็ได้ค่ะ
“แปะ ปะ” ของเอ็มโม่อยู่ในสมุดสีเขียวเล่มนี้ค่ะ สมุดที่เดิมเป็นของแถม พะหน้าปกด้วยรูปโลโก้ต่างๆ เอ็มเลยเอามาห่อปกสีเขียว ตัดภาพกระเป๋าของแถม (ของนิตยสาร Image หรือไงไม่แน่ใจ) มาทำแปะเป็นหน้าปกสมุด ตัดภาพหูกระเป๋าออกแล้ววาดรูปต่อจากรูปเค้าเพิ่มไปให้กลืนกับปก
ว่าแล้ว...ก็อยากเห็น "แปะ ปะ" ของคนอื่นๆจัง :)
เริ่มจากเวลาตัวเองอ่านนิตยสารหรือกระทั่งใบปลิวแล้วเห็นอะไรที่ชอบ ถูกใจ เอ็มโม่ก็จะตัดมาเก็บไว้ แล้วทยอยแปะลงบนสมุดค่ะ
หรือบางที เวลาผ่านไปเห็นอะไรสวยๆ..เราจะถ่ายรูป ปรินท์เก็บไว้ปะด้วยก็ได้นะคะ
ใครจะรู้ สมุดที่เราแปะปะนั้นอาจจะกลายเป็นเหมือน Mood Board ของบรรดานักออกแบบ...ช่วยให้เราทำบันดาลใจทำชิ้นงานสวยๆออกมาเป็นของตัวเองบ้างก็ได้ค่ะ
“แปะ ปะ” ของเอ็มโม่อยู่ในสมุดสีเขียวเล่มนี้ค่ะ สมุดที่เดิมเป็นของแถม พะหน้าปกด้วยรูปโลโก้ต่างๆ เอ็มเลยเอามาห่อปกสีเขียว ตัดภาพกระเป๋าของแถม (ของนิตยสาร Image หรือไงไม่แน่ใจ) มาทำแปะเป็นหน้าปกสมุด ตัดภาพหูกระเป๋าออกแล้ววาดรูปต่อจากรูปเค้าเพิ่มไปให้กลืนกับปก
ว่าแล้ว...ก็อยากเห็น "แปะ ปะ" ของคนอื่นๆจัง :)
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)