ครู

พรุ่งนี้ก็เป็นวันครูแห่งชาติที่เวียนมาอีกปีแล้ว เชื่อว่าหลายคนคงมีความประทับใจกับครูที่พอจะนึกได้บ้างกัน

ในชีวิตนี้มีทั้งครูโดยตรง ครูทางอ้อมที่ฉันยังเคารพอยู่หลายท่าน แต่ถึงจะเล่ามาแบบนี้ ฉันก็เป็นเด็กที่ร้ายกาจกับครู

ตอนช่วงเรียน ป.6 หรือ ม.1...จำไม่ได้แม่นนัก ฉันมีครูประจำชั้นเป็นลูกเสี้ยวฝรั่งหน้าตาคมคาย ร่างใหญ่ท้วมเล็กน้อยตามวัยแต่ผมน้อยจนเกือบล้าน ขอตั้งชื่อสมมติว่าชื่อมาสเตอร์ W

บอกตรงๆ ฉันไม่ถูกชะตากับแววตาหยาดเยิ้ม รอยยิ้มหวานที่ฉันคิดว่ามันชวนอ๊วก...ที่เมื่อเวลาผ่านไปจนวันเข้ามหาวิทยาลัย ฉันก็คิดได้ว่าที่ไม่ชอบคงเพราะเกิดอคติกับภาพลักษณ์มาสเตอร์ W จากที่อ่านหนังสือสักเล่มแล้วคิดว่านั่นเป็นสัญญาณทางเพศที่ส่งมา

ตอนนั้น มีเด็กผู้หญิงในชั้นหลายคนคิดแบบเดียวกับฉัน

ฉันอยู่ในกลุ่มเด็กหญิงที่เป็นสาวก่อนวัย แก่นแก้วทั้งๆที่ฉันเองก็ไม่ได้ประสาอะไรหรอกแต่หน้าตาชวนหาเรื่องของฉันคงทำให้เข้าพวกได้

มีอยู่วันหนึ่ง หนึ่งในเด็กหญิงกลุ่มนี้ทำหน้าที่รับถาดอาหารไปให้มาสเตอร์ W และใส่ยาถ่าย สลอตลงไปในอาหาร ฉันไม่ได้เห็นด้วย แต่ก็ไม่ได้คัดค้าน ความรู้สึกเยือกเย็นไม่รู้สึกรู้สาอะไรในตอนนั้น ฉันยังจำได้

โชคดีที่เราไม่ได้ฉลาด ยาจึงใส่ลงไปดื้อๆ เมื่อมาสเตอร์ W กินข้าวไปสองคำก็รู้สึกว่ารสชาติประหลาด มาสเตอร์ W จึงให้เด็กมาตามฉันเพื่อถามว่าทำไมอาหารเป็นแบบนี้

ฉันว่านั่นเป็นเพราะมาสเตอร์ W เชื่อว่าฉันจะไม่กล้าโกหกจึงเลือกถามฉัน

ใจที่สงบเยียบเย็น สมองที่คิดหาทางฉับไวในทางผิดกลั่นกรองคำพูดโกหกออกมาเพื่อไม่ให้มีใครผิดและมาสเตอร์ W ไม่ต้องกินอาหารถาดนั้นต่อ ฉันเองลอยอยู่เหนือเหตุการณ์

ฉันเป็นเด็กร้ายกาจ เมื่อวันเวลาผ่านไป เด็กร้ายกาจนี้ก็เริ่มตระหนักได้ถึงอคติของตนเองและสำนึกผิด

ฉันส่งคำขอโทษและสารภาพล่องลอยไปตามสายลม แต่คงไปไม่ถึงมาสเตอร์ W หรอกเพราะฉะนั้นใครที่ยังส่งคำขอโทษถึงก็ควรทำซะ

สวัสดีล่วงหน้ากับวันครูแห่งชาติ