รัก

วันแห่งความรักย้อนมาเยี่ยมอีกปีนึงแล้ว

ในวันที่อายุเข้าสู่ช่วงเลขสามนำหน้านี่มันก็พบเจอความรักมาแล้วหลายแบบ หลากความรู้สึกนะคะ  แต่ก็แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกความรักที่จะตรึงใจเราไว้จวบจนปัจจุบัน

ที่จริง ตัวเองไม่ได้ยึดถืออะไรกับวันนี้นัก  ไม่ใช่เพราะมีความหลังอะไรแต่แค่คิดว่าของอย่างนี้ แต่ละคนคิดไม่ตรงกัน  ยึดถือกับมันมากจะทำร้ายใจเปล่าๆ     ในขณะเดียวกัน ฉันเองก็ชอบวันนี้  ชอบโอกาสที่เราสร้างว่ามันพิเศษ…อยากทำอะไรดีๆที่ไม่กล้าทำก็จะได้ฮึดเอาวัน พิเศษนี้    ใครลืมๆไปว่าหมู่นี้ไม่ได้แสดงออกให้คนที่เรารักรู้ว่ารักก็จะได้ฉุกคิดก่อน ที่จะสายไป

วันแห่งความรักก็ดีเน๊อะ ^ ^


เมื่อคืน…ในขณะที่ในโลกออนไลน์มีคนพูดถึง “รัก”กันมากมาย   ฉันก็นึกถึงของแทน “รัก” ที่มี  ในวันนี้และต่อเนื่องมาหลายวันหลายเดือนและเป็นปีที่ผ่านมา  ของชิ้นนี้แทนความรักของเอ็มโม่ค่ะ

กระป๋องแป้งเก่าที่มีแป้งเหลือติดอยู่แค่ก้นกระป๋องเป็นของรักของหวงที่ ฉันใช้เป็นสะพานเชื่อมโยงความคิดถึงและความรักของฉันไปถึงยาย    แป้งกระป๋องนี้ตั้งอยู่ที่โต๊ะเล็กๆข้างที่นั่งยายมาหลายปี  ใช้เท่าไหร่ก็ไม่หมดด้วยว่าฉันมักเป็นคนเอามาใช้ทาแป้งให้ยายหรือใช้แป้งลูบ ผมเพื่อลดความเหนียวเนอะของผมยายในวันที่อากาศเย็นชื่น

แป้งกระป๋องนี้มีกลิ่นของยาย  ถึงจะซื้อยี่ห้อเดียวกันกลิ่นเดียวกันก็ไม่เหมือน

ทุกครั้งที่คิดถึงยายมากๆ  ฉันจะหมุนฝากระป๋อง บีบกระป๋องเบาๆให้กลิ่นของแป้งที่เหลือน้อยลอยออกมา  ฉันพยายามสัมผัสเข้าถึงกลิ่นนี้  หวังเป็นอย่างยิ่งว่าความคิดถึงจะส่งไปถึงยายได้  ขณะนั้น กลิ่นของแป้งก็โอบอุ้มใจของฉันให้ระลึกไ้ด้ว่าความรักที่เคยได้รับนั้นยิ่ง ใหญ่แค่ไหน  และรักนั้นยังไม่ได้ไปไหน  ยังอยู่ในใจนี้เสมอมา

สุขสันต์วันแห่งความรักที่ยังมีอยู่นะคะทุกคน ^ ^