พึ่งพา พึ่งพิง ผูกพัน

เดือนธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๓
บ้านบางแค

เจ้าเหมียวน้อยที่แสนขี้บ่น(ชะมัด)เดินตามคุณยายต้อยๆ

ความรัก ความผูกพันมันไม่มีเส้นกั้นทั้งเพศ ชาติตระกูล และเผ่าพันธุ์  เราต่างก็พึ่งพากันและช่วยประคับประคองกันได้ทั้งนั้นแม้จะเป็นชีวิตเล็กๆ ที่คอยนั่งผึ่งแดด วันๆเอาแต่นอนอย่างนังเหมียว

(คนที่นิสัยเหมือนนังเหมียวอย่างเรา็ก็หวังว่าจะเป็นที่พึ่งพา คอยประคับประคองให้ใครๆได้บ้างเหมือนกัน)

เรียนรู้และเริ่มต้น

 ระหว่างที่ฝึกหัดวาดเขียน   เราก็ฉุกคิดขึ้นมาว่าถ้างานวาดของเราจะพอสร้างค่าขนมได้  และถูกใจใครๆได้ในวงกว้างก็น่าลอง

คนที่ทำให้เราคิดเรื่องนี้มีสองคน  เริ่มแรกคือ พี่วี  รุ่นพี่ที่คณะ (และเป็นเพื่อนสนิทสามี) ที่เห็นเราหัดวาดรูปโพสในเฟซบุ๊คบ่อยๆ เคยบอกให้เราลองวาดรูปส่งไปเว็บโฟโต้สต็อคทั้งหลายสิ  เผื่อขายได้    คนที่สองคือสามีเอมโม่เองที่ทุ่มเทถ่ายรูป ทำรูปเพื่อฝากขายไว้ใน Shutterstock Photo 

เราเองเห็นการทุ่มเทตั้งใจ  ท่าทางดีอกดีใจที่มีคนชอบรูปของเขา  รวมทั้งยังสร้างรายได้ด้วยก็ฮึดอยากทำบ้าง


ค่าขนมผสมความชื่นใจที่มีมาจากคนชอบงานของเราและโหลดไปใช้ ไปดูเป็นสาเหตุให้เราคิดจะลองวาดรูปของกินส่งไป    วาดเก็บๆไว้ได้หลายสิบแล้ว...คงได้ฤกษ์ส่งไปลองดูซะทีว่าจะผ่านเกณฑ์เขาไหม   จะมีคนดาวน์โหลดบ้างหรือเปล่า


พอเล่ามาถึงตรงนี้ก็นึกขำตัวเอง...ชีวิตเรามีเรื่องเริ่มต้นเรียนรู้ไปเรื่อยตั้งแต่หาเรื่องเปลี่ยนอาชีพ เปลี่ยนสายงานมาตลอดตามความพอใจและสถานการณ์ชีวิตในแต่ละช่วง   ชีวิตเราอาจเป็นชีวิตที่ไม่ได้คึกคัก โลดโผนนัก...แต่ก็พอมีสีสันอยู่บ้้างเหมือนกันนะเนี่ย :)

ในรูปดูเหมือนมีไม่เกินสิบรูป   แต่ข้างใต้นั้น...รวมๆกันก็หลายสิบรูปอยู่ :)

ทิวทั๊ศน์ ทิวทัศน์

เมื่อสองสามวันก่อน   เอมมาเล่าไว้ในนี้ว่าคิดจะหัดวาดภาพทิวทัศน์


เริ่มหัดแล้วล่ะ...แต่มันไม่ได้ออกมาเป็นทิวทั๊ศน์ ทิวทัศน์น่ะสิ   เป็นแค่ภาพร้านกาแฟริมถนน  มีคนนั่งเหงาอยู่แค่นั้นเอง (แถมหลังคาเบี้ยวอีก) :P

รูโหว่

หัวใจมีรูโหว่เพิ่มอีกครั้ง  รูโหว่นั้นขยายใหญ่ขึ้นตามวันเวลาที่ยังหาถุงทอง...เจ้าแมวตัวดีไม่เจอ


การมีแมวหลายตัวไม่ได้ทำให้เราเสียใจน้อยลงเมื่อมีตัวใดตัวหนึ่งเป็นอะไรไปหรือหายไปอย่างถุงทอง    มันแค่ทำให้เราอาจจะมีรูโหว่...มีหัวใจที่หายไปได้มากขึ้นตามจำนวนความผูกพันที่เรามี


คนที่เลี้ยงและรักหมาแมวหรือสัตว์เลี้ยงอื่นๆก็คงเข้าใจความรู้สึกนี้ดี  ยิ่งเราพูดกันคนละภาษากับเพื่อนเหล่านี้  เรายิ่งใช้ใจสื่อสารกับเค้ามากขึ้น

และรักเค้ามากขึ้นในแต่ละวัน...ก็เท่านั้นเอง

ยังคงไม่แจ่มชัด

หลังจากเดือนที่ผ่านมาเน้นฝึกฝนวาดใบหน้าคนแล้ว    (เล่ามาแบบนี้เหมือนก่อนฝึกมีการวางแผนขั้นตอนฝึกฝนไว้---แต่จริงๆคือคิดอยากจะวาดอะไรก็ตะลุยวาดมากกว่า)

ต่อไป  ฉันอยากวาดรูปทิวทัศน์ให้เก่งขึ้น   อยากเอารูปทิวทัศน์และรูปคนมาผสมผสาน ...หวังว่าตัวเองจะไม่ถอดใจไปซะก่อนวาดได้สมใจ


แล้วทิวทัศน์แบบที่อยากวาดออกมาเป็นแบบไหนกันล่ะหนอ....ภาพในหัวฉันยังไม่แจ่มชัดเท่าไหร่เลย

แรงบันดาลใจจากดิจิตัล

วันนี้ลองเอารูปมาเล่นในคอมพ์ฯอีกที....บางครั้งการใช้โปรแกรมดัดแปลงรูปที่เราวาด   ไม่ได้ทำให้รูปสวยขึ้นเลยนะแต่ทำให้เราได้เปิดจินตนาการให้กว้างไกลขึ้น

...คงคล้ายๆกับเวลาเราดูภาพถ่ายสวยๆที่สิ่งของหรือคนในภาพถ่ายถูกบิดเบือนไปจากความจริงแต่อารมณ์ของภาพกลับเด่นชัดขึ้นละมั้ง


รูปนี้ เอมวาดด้วยดินสอลงบนกระดาษสำหรับสเกตช์ภาพ

สำหรับตัวเอง...รูปนี้อยู่ในระดับที่พอใจ  มันดูแฟชั่นดี  ดูไปซักพักก็ชักคันมืออยากลงสีน้ำเพิ่มแต่ก็ลงสีไม่ได้แล้วเพราะเนื้อกระดาษไม่อำนวย

ในเมื่ออยากลองระบายสีจริงๆก็ลองวาดรูปใหม่ขึ้นมาแนวๆเดิม (แต่สวยน้อยกว่าเดิม -__-')  แล้วลงสีน้ำบางจุด   ป้ายสีอะคริลิคสีทองลงไปตามประสาคนชอบภาพที่วิบวับหน่อยๆ   


ออกมาก็ชอบนะ แต่ก็หาเรื่องเอามาแปลงในโปรแกรม photoscape ต่อจนออกมาแบบนี้ซึ่งเอมว่าไม่สวย  แต่ชอบสีที่ได้จนอยากวาดภาพและใช้สีแบบนี้เลยล่ะ

ลองเอารูปที่ลงสีมาเทียบให้ดูว่าพอเอาไปบิดเบี้ยวในโปรแกรมคอมพ์แล้วออกมาแบบนี้ :)

ชอบรูปไหนมากกว่ากันคะ :>

หลังจากบ่นๆไปว่าอยากศึกษา Photoshop เพิ่มขึ้น



ถึงตอนนี้....ก็ยังไม่ได้เริ่มหยิบจับอะไรหรอก ได้แต่เอาภาพมาลองเล่นในโปรแกรมสำเร็จรูป Photoscape เหมือนเคย อิอิ ;p
 

เริ่มจาก วาด-ระบายสี (ใช้สี Gouache ตราน้องหมาจุดที่เพื่อนให้มา) - ตัด - แปะ ( ที่ตัดแปะก็คือเจ้าผีเสื้อสองตัว)  ออกมาก็ชอบ  แต่ยังไม่ชอบสีเท่าไหร่  คงเพราะมันสดไปมั้งคะ 


เอมโม่อยากให้มันหม่นกว่านี้   แต่ก็แก้ไม่ได้แล้วเลยเอาไปเล่นในคอมพ์ฯต่อ  ออกมาเป็นรูปทางขวา   ชอบเลย...ชอบที่มันดูหม่นขึ้น

ไม่รู้ว่าคนที่เห็นรูปนี้   ชอบภาพด้านซ้ายหรือด้านขวามากกว่ากัน (อยากรู้จัง) ^ ^

ชวนอ่าน : คืนฝนลวง

มิจิโอะ ซุสุเกะ  ยังคงสร้างความประทับใจให้คนอ่านคนนี้ได้เหมือนเคย...สมกับที่คว้าตำแหน่งนักเขียนขวัญใจอีกคนของเรา

คืนฝนลวง...คืนที่ฝนพรำ  มังกรและปีศาจออกมาจับจ้องเหตุการณ์ฆาตกรรมที่เกิดขึ้นและล่อลวงผู้เขลาให้ตกเป็นเหยื่อ คืนนั้น  ฆาตกรรมที่พี่ชายคาดว่าจะลงมือกับพ่อเลี้ยงไม่เกิดขึ้น  แต่น้องสาวกลับเป็นผู้ลงมือกระทำเอง....เรื่องราวจะดำเนินต่อไปอย่างไร   มังกรและปีศาจจะมาล่อลวงตัวละครในเรื่องอย่างไรเป็นเรื่องที่ต้องตามอ่านดูเท่านั้น

ถึงจะเล่ามาแบบนี้  แต่มังกรและปีศาจที่เล่ามาก็ไม่ได้ออกมาให้เห็นชัดเจน  คนต่างหากที่กลายเป็นปีศาจไป...คุณมิจิโอะ ซุสุเกะใส่บรรยากาศเหนือจริงและลึกลับไว้ในนิยายของเขาเช่นเคย  และไม่ได้หลอกล่อความรู้สึกของตัวละครเท่านั้น  แต่คุณมิจิโอะ ซุสุเกะยังล่อหลอกให้คนอ่านได้รู้จักธาตุแท้ของตัวเองในขณะที่อ่านงานชิ้นนี้ของเขาด้วย  ฉันเชื่อว่าสิ่งที่คนอ่านจินตนาการล่วงหน้าไปคู่กับเรื่องนี้จะสะท้อนให้รู้ว่าคนอ่านเองนั้นมีทัศนคติอย่างไรต่อมนุษย์ด้วยกัน   และได้ปล่อยตัวเองให้ปีศาจในใจหลอกล่อครอบงำเข้าหรือเปล่า      

 ถึงจะไม่ได้หม่นและลึกลับขนาด “ฤดูร้อนซ่อนเงา”   แต่ “คืนฝนลวง”เป็นอีกงานของ มิจิโอะ ซุสุเกะ ที่ยังแสดงให้เห็นถึงความตั้งใจของเขาที่จะเขียนนิยายสะท้อนถึงจิตใจที่ยากแท้ที่จะหยั่งถึงของมนุษย์เรา

คืนฝนลวง (Ryujin No Ame)

มิจิโอะ ซุสุเกะ : เขียน

จันทิมา ทะคิโมะโตะ : แปล

สนพ.บลิส พับลิชชิ่ง ( J Book)

ลองศึกษาโปรแกรม Photoshop กับเค้าบ้างจะดีไหมนะ

หมู่นี้เริ่มคิดว่าจะลองศึกษาโปรแกรม Photoshop กับเค้าบ้างจะดีไหมนะ

ส่วนตัวแล้วชอบงานวาดมือ  แต่ก็รู้สึกว่างานวาดมือเนี่ย...เอาไปเล่นเพิ่มต่อในโปรแกรมคอมพ์ฯได้อีกเยอะให้มันสนุกสนานขึ้น  เปลี่ยนความรู้สึกให้รูปได้อีก   อืม  หรือว่า...ถ้าอยากได้งานหลากหลายขึ้น ควรจะเรียนโปรแกรม Illust. กันแน่หว่า


โอ๊ย  พูดถึงโปรแกรมตอมพิวเตอร์ที่ไม่ใช่โปรแกรมเล่นสนุกกับรูปแบบสำเร็จรูปเหมือน Photoscape แล้วมึนนัก


ที่บ่นมาเนี่ยเหมือนเป็นพวกทำงานวาดรูปเลยใช่ไหม  แต่ที่จริงคือมือสมัครเล่่นแท้ๆเลยล่ะ แหะ แหะ

เอ้า  ในเมื่อเล่นเป็นแค่ Photoscape เราก็เอาเท่าที่ทำได้ก่อน   รูปนี้วาดและลงสีด้วยเส้นดินสอ  2B  แล้วเอามาทำภาพเพิ่มในโปรแกรม Photoscape  สนุกดี แต่ก็อายนะ  ทำรูปในคอมพ์ฯเป็นแค่นี้เอง :P